Rozdział 15

- Cześć – łapie moją dłoń i muska swoimi delikatnymi ustami, wywołując tym drżenie w podbrzuszu. Dlaczego tak reaguję? Nie wiem, czego mogę się teraz spodziewać z jego strony. To nasz pierwszy kontakt od imprezy.

- Siema – wita się również z chłopakami – mogę się na chwilę przysiąść?

- Siadaj, stary – Fede wskazuje zapraszającym gestem na krzesło obok siebie.

- Miałem do Ciebie dzisiaj zadzwonić, ale jak widzisz, mam zobowiązania wobec rodziny. Mama ma dzisiaj urodziny – posyła mi szczery uśmiech, wskazując głową w stronę rodzicielki. Moja dusza cieszy się nie do opisania. Uśmiecha się do mnie. Nie jest zły?

- W porządku – raczę go nieśmiałym uśmiechem.

- W zasadzie, to.. możemy na chwilę odejść porozmawiać na osobności?

- Oczywiście.

Idziemy w ciszy, przemierzając molo, skąpane już w popołudniowym słońcu. W pewnym momencie, chłopak zatrzymuje się, łapiąc mnie za rękę. Odwracam się i nieśmiało spoglądam mu w oczy.

- Chciałaś ze mną porozmawiać..

- Tak. Słuchaj, nie wiem co widziałeś. Nie wiem, co dokładnie powiedział Ci Tommy, ale ja z nim nic..

- Nic się nie stało. Pamiętaj, że nic sobie nie obiecywaliśmy, tak? Niepotrzebnie zareagowałem tak gwałtownie. Po prostu nie lubię patrzeć, jak on jest blisko Ciebie. Wszedłem do kuchni i zobaczyłem, że się całujecie, więc mnie to zdenerwowało – chcę mu przerwać, ale chłopak mnie wyprzedza, mówiąc dalej – Później spytałem go, czy do siebie wróciliście, a on powiedział, że tak. Mogłem iśc z tym do Ciebie, a nie do niego.Wiem, nie powinienem reagować tak impulsywnie. Mamy zamiar się dopiero poznać, prawda? - Ciemnowłosy patrzy mi prosto w oczy. Nie umiem oprzeć się pokusie i przysuwam się do niego. Chłopak automatycznie przysuwa się jeszcze bliżej. Dzieli nas niewielka odległość.

- Prawda. Ale chcę wszystko wyjaśnić, żeby nie było żadnych nieporozumień na samym początku znajomości. Kiedy wszedłeś, nie wiedziałam, że to byłeś Ty. Widziałam tylko czyjąś postać. I wcale się wtedy nie całowaliśmy.. ale owszem. byłam pijana, on to wykorzystał. Całowaliśmy się później , ale nic więcej. To dla mnie nic nie znaczyło. Wykorzystał sytuację i..

- Cśśś. Nie tłumacz się, wystarczy. Wszystko rozumiem. Zapominamy o całej sprawie?

- Dobrze.

- Skupmy się teraz na naszej znajomości, ok?

- Tak – uśmiecham się. Nie mogę uwierzyć, że wszystko jest w porządku. Staram się być opanowana, ale moje wnętrze krzyczy z radości, jak szalone. Nie wytrzymuję – zarzucam mu ręce na szyję i mocno ją oplatam. Wtulam się w niego, a wszystko dookoła przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Pachnie tak świeżo, tak męsko.. mogłabym zostać w tych ramionach, otulona jego zapachem, aż do końca świata. Jorge chce spojrzeć na moją twarz, ale ja chwytam go jeszcze mocniej.

- Co jest? - Szatyn wydobywa z siebie uroczy śmiech.

- Po prostu.. tak bardzo cieszę się, że Cię tutaj spotkałam i że chciałeś ze mną porozmawiać i że wszystko już dobrze... i że.. - chłopak odsuwa mnie tak, aby mógł na mnie spojrzeć i kładzie mi na ustach palec.

- Wszystko jest dobrze.

- Martwiłam się, że nie będziesz już chciał ze mną rozmawiać, że pomyślałeś, że jestem taką dziewczyną, która nie potrafi.. - chłopak znowu kładzie mi na ustach palec.

- Spokojnie. Wszystko jest dobrze – powtarza, tym razem śmiejąc się głośno – daj mi swój telefon.

Podaję mu iphone'a. Chłopak robi coś szybko i oddaje mi go.

- Wpisałem Ci swój numer, żebyś nie musiała pisać na facebook'u. Dzwoń, jeśli będziesz tylko chciała, dobrze?

- Tak - wreszcie!

- Wybacz mi, ale muszę wracać do rodzinki.

- Jasne.

Wracamy w ciszy do restauracji. Stajemy w środku drogi do naszych stolików.

- Odezwę się jutro, dobrze?

- Dobrze.

Jorge przytula mnie na pożegnanie i odchodzi w stronę swojego stolika. Patrzę jeszcze przez chwilę i robię to samo.

- Moniś! - Odwracam się – Ślicznie wyglądasz – puszcza mi oczko i idzie do stolika. Płonę rumieńcem. Dostrzegam, że ludzie wkoło, przyglądają mi się z zainteresowaniem. Szybko siadam koło Tommy'ego, który patrzy na mnie lekko oburzony. Czuję w środku ogromną ulgę, jakby jakiś ciężki kamień, właśnie spadł mi z serca. Wszystkie troski odeszły. Liczy się tylko to, że porozmawiałam z Jorge. Wcale nie był zdenerwowany, wręcz zanadto wyrozumiały.

- I jak? - pyta zaintrygowany Fede.

- Porozmawialiśmy. Wszystko sobie wyjaśniliśmy. I po sprawie – uśmiecham się promiennie.

- Widzisz! A Ty się tak martwiłaś – brat głaszcze mnie po dłoni – zadzwonię do Mechi.

Podczas gdy Fedy rozmawia ze swoją wybranką, przy naszym stoliku panuje niezręczna cisza. Nie wiem w jaki sposób mam się zachowywać. Spoglądam na Tommy'ego, ale mój wzrok odciąga widok Jorge. Ciemnowłosy przystojniak szczerzy się do mnie z daleka. Cieszymy się do siebie, jak dwa rozanielone istoty.

- Długo będziesz się do niego szczerzyć?

- Nie zaczynaj od nowa. Jorge wszystko mi powiedział. Możesz z łaski swojej wyjaśnić mi, dlaczego powiedziałeś, że do siebie wróciliśmy? - pytam przez zęby, nadal uśmiechając się do Ciemnowłosego.

- Sorry. Nie mam nic na swoją obronę. Chyba już to ustaliśmy?

- Nie mam siły znowu się kłócić. Nie wtrącaj się więcej w moje sprawy. Koniec tematu.

- Jasne – Tommy prycha ironicznie. Ignoruję to, obserwując nadal mój obiekt zainteresowania.

Szatyn wraz z rodziną wstaje od stolika. Wychodząc z restauracyjnego tarasu, na którym siedzimy, posyła mi dyskretnego całusa. Udaję, że łapię go w powietrzu i odsyłam swojego. Jego brat przygląda mi się, bardzo intensywnie. Jorge dostrzega to i sprzedaje mu lekkiego mięśniaka w ramię. Macha jeszcze na pożegnanie i znika w oddali. Nie potrafię powstrzymać zacieszu na twarzy. Moje usta wręcz same wyginają się w pełnym uśmiechu. Federico wraca do nas cały uradowany.

- Co się tak cieszysz? - równocześnie zadajemy sobie to samo pytanie i wybuchamy głośnym śmiechem.

- Macie pozdrowienia od Mechi.

- Dostałem właśnie e-mail z informacją, że mój lot został przesunięty. Lecę nie za dwa, ale za trzy dni.. - wtrąca wyraźnie zadowolony Tommy. Wzdycham głęboko.

- To już na pewno potwierdzone?

- Tak, nie martw się. Już zapłaciłem i dostałem potwierdzenie.

- Świetnie – posyłam mu drwiący uśmieszek. Chłopak kręci głową i zajmuje się telefonem.

Po kolacji postanawiamy przejść się brzegiem morza. Zachód słońca jest dopełnieniem mojego wyśmienitego humoru. Za sprawą jednej rozmowy, życie wydaje się być piękniejsze. Biegam po piasku, śpiewając i tańcząc radośnie. Nic nie jest w stanie wyprowadzić mnie w tej chwili z równowagi, nawet naburmuszony Tommy i to, że zostaje dzień dłużej. Całą drogę powrotną, głowę wypełniają mi przemyślenia, tym razem radosne. Mogę zacząć wszystko od nowa. Tommy wreszcie wyjedzie i zostawi mnie w spokoju. Skupię się tylko i wyłącznie na sobie. To jest mój czas. Będę czerpała z niego, jak najwięcej. No i Jorge.. Nie wiem co się ze mną dzieje. Nigdy nie miałam tak z żadnym osobnikiem płci przeciwnej. To takie dziwne.. Ale czuję, że nasza znajomość będzie miała sympatyczny charakter.

Kiedy w końcu docieramy do domu, decydujemy zająć czas oglądaniem ulubionych sidcom'ów w tv. Nawet Tommy śmieje się i wygłupia razem z nami. Nagle, dzwoni mój telefon. To Jorge.

- Cześć

- Cześć. Jesteście już w domu?

- Tak. Przeszliśmy się trochę po plaży i wróciliśmy.

- Miło Cię znowu słyszeć. Jak samopoczucie?

- Teraz już dobrze – zacieszam do telefonu, jak głupia.

- To super. Mogę wpaść dosłownie na chwilkę?

- Y, no jasne.

- Zaraz będę, pa!

- Pa!

O cholerka. O co chodzi? Nie mogę się doczekać! Zrywam się z sofy i biegnę szybko do pokoju. Poprawiam makijaż i włosy. Nie mija nawet 5 minut i słychać dzwonek do drzwi. Zrywam się na równe nogi i pędzę, jak szalona na dół.