Rozdział 14

W domu zastajemy siedzącego przed tv Tommy 'ego. Do Federico dzwoni telefon. Chłopak znika w ogrodzie, pochłonięty rozmową.

- Gdzie byliście? - pyta mnie Tommy. Przesuwa się na sofie, robiąc mi miejsce.

- Odwieźć Mechi na lotnisko – odpowiadam nie ruszając się z miejsca. Chłopak unosi brwi ze zdziwienia.

- Jak się czujesz?

- Nie zaczynaj znowu. Chyba musimy poważnie porozmawiać. Kiedy zamierzasz wrócić do Polski?

- Przeszkadzam Wam? Mogę przenieść się do hotelu.

- Nie, to nie o to chodzi. Po prostu nie rozumiem, jaki jest cel Twojego dalszego pobytu tutaj? - chłopak blednie i wygląda, jakby dostał w twarz.

- Chodzi mi o Ciebie. O nas. Tylko o nas, Monika .

Wybucham oschłym śmiechem - Nie ma żadnych nas. Już dwa miesiące, nie istnieje żadne nas.

- Dlaczego jesteś dla mnie taka okrutna? - wbija wzrok w podłogę.

- Nie rozśmieszaj mnie. Mieszasz się w cały czas, na każdym kroku kontrolując, jakbym była niespełna rozumu. Czuję się, jak pod kontrolą rodzicielską. Mało kłopotów narobiłeś?

- Wiem, ale..

- Nie, Tommy. Tutaj już nie ma miejsca na Twoje „ale”. To do czego doszło pomiędzy nami na imprezie, nigdy nie powinno się zdarzyć.

- Kocham Cię. Oszukujesz samą siebie. Wiesz, że Ty też mnie kochasz.

- Mylisz się. Nie mówię, że nic do Ciebie nie czuję, bo uczucia nie wyparowują, od tak. Kochałam Cię, ale teraz wiem na pewno – to już przeszłość. I powiem Ci więcej. Nie chcę, żebyś odgrywał w moim życiu jakąkolwiek ważną rolę. Wszystko sobie przemyślałam. Nie wybaczę Ci tego, że tak perfidnie wykorzystałeś mnie na imprezie.

- Kurwa! Co Ty w nim widzisz! Nie znasz go, on Cię skrzywdzi! - wybucha, podrywając się z kanapy.

- Nie znam, ale mam zamiar poznać. Jeśli się do mnie odezwie, bo przez Ciebie, nie mam z nim kontaktu.

- Nie mogę uwierzyć, w to co słyszę.

- A ja nie mogę uwierzyć, że się tak zmieniłeś.

- Ja się zmieniłem? To Ty się zmieniłaś. Przyleciałaś sobie tutaj i ci ludzie zrobili z Ciebie jakąś..

- Kogo z niej zrobili? - do salonu wchodzi Federico z miną, która nie wróży nic dobrego – no kogo?

- Jakąś napuszoną panienkę.

- Licz się ze słowami. Nie wziąłeś pod uwagę tego, że może to Ty nie dajesz jej żyć spokojnie? Odkąd przyjechałeś, widzę ją smutną i wkurzoną.

- To nie moja zasługa, tylko tego typa.

- Nie podoba mi się to, co zrobiłeś na imprezie. Ani to, że odbierasz jej telefon. I to, że wykorzystujesz jej dobre serce. Powinna dawno powiedzieć, żebyś wypierdalał do Polski, ale jest za dobra – brat podchodzi coraz bliżej Tommy'ego.

- Fede, nie.. - próbuję załagodzić jego nerwy.

- Sam mnie tutaj wpuściłeś – prycha kpiąco Tommy.

- Tak, pomogłem Ci i żałuję tego każdego dnia, bo widzę co z nią robisz.

- Fedy.. - nadal próbuję uspokoić brata.

- Myślę, że już czas na Ciebie – mówi spokojnie Federico, wychodząc do kuchni.

- Ty też tak uważasz? - pyta wyczekująco Tommy, zbliżając się. Łapie mnie za dłoń i delikatnie głaszcze. Kiwam głową nieznacznie, przytakując słowom brata. Chłopak puszcza moją dłoń, wzdychając ciężko. Obserwuję, jak wchodzi po schodach na piętro. Wypuszczam wstrzymywany oddech. Czuję ulgę. Federico pomógł mi w tym, czego sama nie byłam w stanie zrobić. W czymś, co powinno stać się już dawno. Położyłam się odprężona na sofie. Cieszyłam się do samej siebie, jak głupia.

- Mam zarezerwowany bilet za dwa dni, pierwszy wolny. Ale nie martw się, pojadę na lotnisko zapytać, czy na pewno nic się nie zwolni. Zaraz skapuję swoje rzeczy i przeniosę się do hotelu.

Zranił mnie, ale nie mogę traktować go, jak obcego człowieka.

- Nie wygłupiaj się. Zostań u nas.

- Nie chcę robić kłopotu.

- Więc po prostu nie mieszaj się do moich spraw i wszystko będzie dobrze – uśmiechnęłam się i kiwnęłam głową, zachęcając, żeby przysiadł się koło mnie, co natychmiast zrobił. Z kuchni wyłonił się Federico.

- Mam za dwa dni..

- Wszystko słyszałem. Jest ok – przerwał mu Fede – idziemy zjeść obiad, gdzieś na mieście?

- Spoko – powiedzieliśmy oboje z Tommym. Uśmiechnęliśmy się do siebie, bo zawsze jak mówiliśmy coś w tym samym czasie, splataliśmy małe palce. Żeby uniknąć niezręcznej sytuacji, czy co gorsza, jakiegokolwiek zbliżenia z Tommym, udałam się do pokoju. Zrobiłam lekki makijaż, włosy splotłam w koszyczek. Założyłam białe, koronkowe spodenki i morelowy top na ramiączkach, plus buty na obcasach, z odkrytymi przodami. Postanowiliśmy pojechać komunikacją miejską. Na miejsce posiłku, wybraliśmy nadmorską restaurację. Często wraz z tatą i bratem przychodziliśmy tutaj na ulubione makarony. Kelner przyjął nasze zamówienie i przyniósł mocno schłodzone wino.

- Dzwonił do mnie tata. Mówił, że wyjazd mu się przedłuży. Pytał, czy chcemy lecieć z nim i z moją mamą na Bahamy.. Mamy zdecydować się do jutra.

- Chcesz lecieć?

- Sam nie wiem. A Ty?

- Chyba wolę zostać w domu. Chyba nie w głowie mi teraz wakacje – Tommy reaguje na moje słowa głośnym chrząknięciem. Ignoruję go.

- To zostajemy. Bo na pewno nie zostawię Cię tu samej – Federico przenosi z premedytacją oschły wzrok na Tommy'ego, co ten drugi podsumowuje, posyłając mu sztuczny uśmiech.

Kelner przynosi nam makarony, rozładowując panujące przy stoliku napięcie. Przyglądam się surfującym przystojnym mięśniakom, wznoszącym się i opadającym na falach wzburzonego morza. Z wnętrza restauracji dochodzi do nas miękki głos Franka Sinatry, który dumnie śpiewa „Witchcraft”. Delektując się posiłkiem i podziwiając nietuzinkową scenerię, dostrzegam znajomą twarz. Jak za pomocą zaczarowanej różdżki zasycha mi w gardle, a serce przyspiesza drastycznie. Osoba uśmiecha się do mnie przeuroczo. Jorge wstaje od stolika, przepraszając dyskretnie towarzyszy. Jak wnioskuję, są to jego rodzice i brat. Zgrabnie kroczy ku naszemu stolikowi. Zbliżający się chłopak, wywołuje falę motyli buszujących po moim żołądku. Z każdym centymetrem, jest ich coraz więcej. Staje nade mną , witając zniewalającym uśmiechem, błyszczącymi oczami i urokliwymi dołeczkami w policzkach.