Rozdział 1

   Kursywą zaznaczone są moje myśli oraz wypowiedzi.

  Wyniki. Dziś zobaczę, czy jestem na liście osób, które dostały się do studia. Dwa miesiące temu pożegnałam się z liceum, a dziś dowiem się, czy moja najbliższa przyszłość będzie tą wymarzoną. Mam już 20 lat. Nadal nie mogę w to uwierzyć. Kiedy to wszystko zleciało? Czuję ogromną ekscytację. Przecież poszło mi dobrze na rozmowach i na egzaminach wstępnych. Dostanę się, dostanę. Tak właśnie będzie. Uśmiecham się sama do siebie patrząc w lustro. No dobra, zostało mi pół godziny. Szybki makijaż podkreślający moje ciemne oczy, beżowa pomadka na usta, kilka łyków kawy i tost. Włosy są dzisiaj w porządku. Seksowny nieład, który tak lubię sprawdza się przy mojej urodzie. Za to je uwielbiam. Nakładam obcisłe białe rurki, arbuzową zapinaną koszulę na ramiączkach wkładam do spodni. Hmm, chyba białe trampki będą ok. Pośpiesznie biorę torebkę, zgarniam z biurka telefon i klucze. No pięknie, mam 3 minuty do tramwaju. Dobrze, że założyłam trampki, przynajmniej nie zabiję się biegnąc. Wbiegam na ostatnią chwilę i drzwi automatycznie zamykają się za mną. Uff, udało się. Przemierzając ulice Buenos Aires rozmyślam o moich znajomych, których zostawiłam w Polsce. Już za nimi tęsknię. Ale cieszę się, że zdecydowałam się na wyjazd do taty. To dla mnie ogromna szansa. Nowy kraj, nowi ludzie, nowa szkoła, nowe życie. Byłabym głupia, gdybym nie skorzystała. Pięknie tu jest..

- Auććććć – wyrywa mnie z zadumy nagle uszczypnięcie w bark. Odwracam się i widzę nie kogo innego, jak mojego kochanego brata przyrodniego, Federico. - Nie potrafisz normalnie się przywitać, trzeba od razu podokuczać, co? - śmieję się do niego.

- Oj mała, przecież wiesz jak to lubię – szczerzy się do mnie przystojny, wysoki brunet, o zielonych oczach - Tata nic nie mówił? Trochę się zasiedziałem wczoraj u Mechi i nie chciało mi się już jechać po nocy do domu – dodaje.

- Nie mógł nic mówić, przecież wyjechał wieczorem do Mediolanu, sam wiesz, ważny klient dla firmy hyh – odpowiadam.

★

Dalsza droga mija nam bardzo szybko na konwersowaniu o tacie i jego ciężkim okresie w pracy. Kiedy wreszcie wysiadamy z tramwaju, naszym oczom ukazuje się piękny, zabytkowy dziedziniec studia On Beat. Przed wejściem tłoczy się grupa młodych ludzi.

- Strasznie się denerwuję. Wiadomo, że jeśli się nie dostanę, to mam przecież pewne miejsce na uniwerku. Kocham literaturę, ale.. - tłumaczę

- Ale jesteś stworzona do śpiewania, grania, tańczenia, do sztuki, Moni. Będzie dobrze, na pewno się dostaniesz. Oboje się dostaniemy – obdarza mnie promiennym uśmiechem. Tak bardzo kocham Fede. Cieszę się, że go mam. Jest dla mnie ogromnym wsparciem. Zawsze był.

- Moi mili, ale proszę was bardzo o spokój. Ustawcie się w kolejce, przecież każdy z was zdąży zobaczyć, czy jest na liście. Życzę wszystkim powodzenia! - krzyczy siwy mężczyzna. Poznaję go. To właściciel studia. Bardzo sympatyczny, starszy pan.

- Ok, wszystko będzie dobrze. Monika, będzie dobrze. Dasz radę, wytrzymasz. Na pewno się dostaniesz. Na pewno – powtarzam sobie, czym wywołuję śmiech mojego głupkowatego brata. 

Dobrze, że chociaż on się nie stresuje. To oczekiwanie trwa i trwa, dłuży się w nieskończoność. W końcu dochodzimy do listy. Szukam pospiesznie mojego nazwiska i już słyszę za sobą wesołe krzyki Fede.

- Dostałem się, TAAAAAAK! - wykrzykuje – dobra, dobra.. yyy Rodríguez, Rodríguez .. jesteś! DOSTAŁAŚ SIĘ! - rzuca się na mnie, łapie mnie w pasie i kręcimy się w kółko przez dobre 30 sekund.

- Omg, dostałam się.. dostałam się.. dostałam się AAAAAAAAAAAA – nie potrafię opanować swojego zadowolenia. Kiedy już wywrzeszczeliśmy się jak szaleni, postanawiam zadzwonić do mojej mamy do Polski i podzielić się z nią moim szczęściem. Mama oczywiście cieszy się razem ze mną, chociaż słyszę w jej głosie, że chyba liczyła na to, że jednak wrócę do niej jak najszybciej.

- Mamuś, będę kończyć, bo musimy tutaj załatwić kilka rzeczy jeszcze i sama wiesz.. kocham Cię bardzo, odezwę się dziś jeszcze, pa – mówię i nagle coś uderza mnie od tyłu i telefon wylatuje mi z dłoni na trawę. Odwracam się i zastygam. Moim oczom ukazuje się wysoki, ciemnowłosy chłopak o pięknych oczach. 

Zatapiam się w nich i nie mogę przestać. Nie mogę się od nich oderwać. Stoimy tak chyba całą wieczność.

- Nic Ci nie jest? Przepraszam Cię najmocniej, nie chciałem na Ciebie wpaść. Po prostu mój kolega rzucił frisbee i nie zauważyłem w biegu, że tu stoisz.. - nieznajomy przerywa w końcu nasze wgapianie się.

- Yyy, n-ni-nic mi nie jest, yy ok ok – zaczęłam się jąkać jak głupia. USPOKÓJ SIĘ MONIKA. Podnoś ten głupi telefon, odwróć się i uciekaj. Co za wstyd. Nie potrafię wymówić nawet durnego „wszystko ok”.

- Na pewno? Strasznie mi głupio. Może.. - zaczął coś mówić, ale ja już nie mogłam na niego podnieść wzroku.

Miał taki cudowny głos. Onieśmiela mnie. Niech to się już skończy. Co się ze mną dzieje? Nie należę do najodważniejszych, ale na litość boską, Monika! Odezwij się może. Co, co on powiedział? Uśmiechnę się po prostu, może o nic nie pytał. Odwzajemnił uśmiech.

Rozpływam się.. Jego uśmiech. Piękny, pełny uśmiech, niemalże od ucha do ucha. I te urocze dołeczki w policzkach. Czy ja śnię? Znowu coś mówi..

- więc jeśli Ci się z nim coś stało, to oczywiście postaram się go naprawić i.. - kontynuuje.

Telefon, no tak.. telefon! Schylam się do telefonu, chcę go złapać i nagle w tej samej chwili na mojej dłoni pojawia się jego dłoń. Dreszcz przeszywa mnie aż do lędźwi. Podnoszę głowę i nasze spojrzenia się krzyżują. Ma niespotykaną głębie w oczach.. Oprzytomniej dziewczyno! Podnoszę się szybko, zbierając telefon z trawy.

- Chyba z nim wszystko ok? - pytając posyła mi uśmiech.

- Wy-wygląda, że tak – odpowiadam – muszę już iść, bo yy czeka na mnie czeka, y tak – dodaję pospiesznie i odwracam się w pełnym biegu kierując w stronę Fede, który tylko patrzy na mnie i śmieje się. Jakby miał z czego, pfff.

- Ale, poczekaj chwilę.. poczekaj! - krzyczy za mną nieznajomy, ale ja nie reaguję.

Chcę zapaść się pod ziemię. Co za wstyd. Ładnie poznaję nowych ludzi, yhhh. Dobiegam do brata, biorę go pod rękę i szarpię w stronę drzwi wejściowych do studia.

- Co tak pędzisz, uspokój się – śmieje się wciąż – dlaczego tak uciekłaś? Widać, że chłopakowi było przykro i chciał się dowiedzieć, czy wszystko jest dobrze – mówi.

- Przecież powiedziałam, że wszystko ok. Chodź już, bo musimy zanieść dokumenty do dziekanatu i chyba mamy co dziś robić, tak? - mówię i uśmiecham się łobuziarsko.

- Oj taaaaak, plażowa impreza pierwszoroczniaków czeka, yeah! - krzyczy wesoło.

★

Po załatwieniu wszystkich formalności wreszcie możemy iść coś zjeść i wyluzować się. Wychodzimy na zielony, pełen kwiatów dziedziniec uczelni i kierujemy się w stronę wyjściowej bramy. Kątem oka dostrzegam nieznajomego przystojniaka. Staram się ukryć za Federico i przyspieszam kroku. Udaje się, uff. Zajęty grupką znajomych, nie zauważa mnie. Na obiad udajemy się do jednej z naszych ulubionych restauracji. W oczekiwaniu na jedzenie Fede zdzwania już swoich wszystkich znajomych i uzgadnia szczegóły dzisiejszej imprezy. Ja natomiast nie mogę zapomnieć widoku jego oczu, jego ust, uśmiechu, wzroku.. wzroku, którego widok przeszywał mnie na sam wylot. Nie, nie, nie. To niemożliwe, żeby facet tak na mnie działał. Koniec z tym. Muszę cieszyć się przyjęciem na studia. Czeka mnie tyle przygód. Zostawiłam wszystko za sobą, ale jestem dumna z tego, że udało mi się spełnić już jedno z moich marzeń. Chociaż tęsknię za znajomymi z Polski, za moją przyjaciółką Kamilą, za moją kochaną mamą.. no i za Tommym. Dwa miesiące temu się rozstaliśmy. Myślę o nim.. ale wiem, że podjęłam właściwą decyzję. Teraz jestem tu i mam zamiar bawić się, jak nigdy. Ze świata moich myśli wyrywa mnie nagle głos Fede.

- Halo, jesteś tutaj jeszcze? Czy już poszłaś na plażę? - śmieje się radośnie.

- Ha-ha, przepraszam zamyśliłam się. I co, wszystko ustalone?

- Tak, wszyscy będą. Już się nie mogę doczekać. Musimy się wyszaleć, należy nam się! - mówi Fede i zaczyna wcinać swój makaron.

Po drodze do domu spotykamy jeszcze dwóch kumpli brata. Fabian, jeden z nich nawet przypadł mi do gustu. Jest niewiele ode mnie wyższy, ale za to bardzo przystojny i zabawny. Lubię zabawnych facetów. Po drodze do domu wstępujemy do sklepu po małe zakupy na beforek przed ogniskiem na plaży.

★

W domu

Podczas kiedy chłopaki zaczynają już zabawę, ja postanawiam wziąć prysznic. Oczywiście podczas kąpieli nie obyło się bez rozmyślania o uroczym nieznajomym. Dlaczego ja wciąż o nim myślę? Wiadomym jest, że bardzo mi się spodobał, ale nigdy żaden facet mnie aż tak nie onieśmielał. Może jednak nie powinnam tak uciekać, może powinnam jednak.. z resztą nieważne.

Szybkie suszenie włosów. Troszkę odważniejszy makijaż, czarne kreski, mocno wytuszowane rzęsy i wyzywająca czerwona szminka. Hmm, w co się ubrać. Ciemne jeansy z dziurami na kolana, jeden z moich ulubionych białych t-shirtów, ramoneska i białe conversy. Wygodnie i plenerowo. Kiedy schodzę na dół w tle leci jakaś dynamiczna muzyka, chłopaki są już w całkiem imprezowych humorach. Fede roztańczonym krokiem doskakuje do mnie i porywa do tańca.

Po krótkiej zabawie przyszła pora na wyjście. Droga na plażę zleciała nam na wydurnianiu się w tramwaju. Kiedy dotarliśmy na miejsce, dookoła ogniska zdążyła zebrać się już całkiem pokaźna grupka ludzi. Wszyscy witali nowych pierwszorocznych głośnymi okrzykami, zapoznawali się od razu i zapraszali do zabawy. Plaża skąpana w lekko pomarańczowej barwie nieba pięknie komponowała się z błękitem morza. Rozsiedliśmy się na kocu, otworzyliśmy piwa i zaczęliśmy party.

- Hej, można się przysiąść koło pani?- spojrzałam w górę i ujrzałam jakiegoś obcego mi osobnika płci przeciwnej. Na pierwszy rzut oka wydawał się być sympatyczny, więc oczywiście nie miałam nic przeciwko.

- Jestem Rafael, a Ty? Poczekaj, niech zgadnę. Wyglądasz mi naaaa.. Monikę – zaczął się szczerzyć, a ja razem z nim, bo rozbawił mnie widok jego udawanego myślenia.

- Skąd wiesz jak mam na imię?

- Intuicja tak właśnie mi podpowiedziała – uśmiechnął się blondyn. Spojrzałam się na niego z udawaną podejrzliwością i razem wybuchnęliśmy śmiechem.

- No dobra, Fede mi pokazywał Twoje zdjęcia, jestem jego kolegą – wyjaśnił po chwili.

- Wiedziałam, że to nie kwestia intuicji. Zatem miło mi Cię poznać, żartownisiu.

★

Rozmawiało nam się bardzo dobrze. Co rusz ktoś do nas doskakiwał, przedstawiał się i pił z nami. Czas szybko leciał, zabawa się coraz bardziej rozkręcała. Zdążyłam już trochę wypić, przetańczyć kilka piosenek. Było mi tak dobrze. Ta cała nowa przygoda zapowiadała się naprawdę obiecująco zabawnie. Kiedy już wreszcie Facundo – kolejny z kumpli Federico – wypuścił mnie z „parkietu” pognałam biegiem na koc. Zaczynały boleć mnie nogi. Wyłożyłam się na plecach i zaczęłam obserwować gwiazdy. Niebo czyściutkie, więc widoczny był prawie cały gwiazdozbiór. Nagle nad moją głową pojawiła się czyjaś twarz. Na początku w ogóle nie dostrzegałam jej rysów. Nie dość, że ta osoba stała tak, że całą twarz miała schowaną w cieniu, to jeszcze leżałam do góry nogami. Postać przeszła do przodu. I nagle gula stanęła mi w gardle. TO BYŁ ON. Skąd się tu wziął.

- Witam panią nieznajomą. Miło mi panią widzieć całą i zdrową – uśmiechnął się i podał mi rękę. CDN.